Auteur: Ruben Landman

(Neues Land)

tekst: Nena Kerner
vertaling: Ruben Landman

Deze morgen ben ik zo raar opgestaan
Ik was heel erg aangedaan
Kan het zijn dat wij elkaar verliezen?
Kan het zijn dat wij niet meer verliefd zijn?
Kan het zijn dat wij steeds meer verstarren?
Kan het zijn dat wij elkaar bedriegen?
’k Heb geen flauw idee meer, want ik weet het niet
Ik wil bij je blijven, maar deed je veel verdriet

Er is zo veel reden om te huilen
Er is nog veel meer reden blij te zijn
Elke dag met jou is een ervaring
Of ik wat ik ben dan met jou deel
Er is niets te doen of om te buigen
Wat telt, is hoe jij bent en hoe ik ben
En dat wij ons geluk niet meer verjagen
En onderweg ons ’t lachen niet vergaat

Ik heb geen recht te klagen
Wat ik niet ontken
Maar ik heb wel dagen
Dat ik somber ben

En wij gaan nu hand in hand
En wij trekken ook door de regen
Over water naar een heel nieuw land
Komen wij ons tegen

Ik laat alles onder me en zweef nu
En kijk van bovenaf naar het geheel
En voel opeens dat ik weer heel graag leef nu
Omdat ik nu mijn leven met jou deel

En wij gaan nu hand in hand
En wij trekken ook door de regen
Over water naar een heel nieuw land
Komen wij ons tegen

(Duits: Empfindungen; Engels: Feelings)

gedicht: Karl Marx
vertaling: Ruben Landman

Nimmer kan ik kalm bedrijven,
Wat mijn ziel zo sterk belust,
Nimmer meer behaaglijk blijven,
En ik raas door, zonder rust.

And’ren zijn maar opgetogen,
In een goede, kalme tred,
Hun voldoening steeds verhogen,
Zeggen slechts hun dankgebed.

Om mij heen een eeuwig dringen,
Eeuwig ruisen, vol van gloed,
Laat mij niet in ’t leven dwingen,
Stroom niet mee met elke vloed.

Hemel wil ik binnenlaten,
Wereld in mij op gaan slaan,
En in liefde en met haten
Bevend, sprank’lend verdergaan.

Alles moet mij gaan omgeven,
Tot de mooiste godengunst,
Wil naar diepe kennis streven,
Dan begrijp ik zang en kunst;

Werelden wil ik verwonden,
Zelf nooit iets tot stand gebracht,
Daar ze mij niet horen konden,
Stom, omringd door toverkracht.

Want de muren en de zalen,
Alle gaan er spoedig aan,
Net zijn ze tot niets vermalen,
Of een nieuw rijk dient zich aan.

En zo schuift het door de jaren,
Van het niets tot aan het al,
Van de wiegen tot de baren,
Steeds weer rijzen, steeds een val.

Laat ons daarom alles wagen,
Zonder stoppen, zonder rust;
Maar niet stemloos, zonder vragen,
En met niets doen, uitgeblust.

Dus het hoofd niet laten hangen,
Onder nederig juk vol angst,
Slechts het uitzien, het verlangen,
En het doen blijven het langst.

(Kärlekens tid)

tekst: Ylva Eggehorn
vertaling: Ruben Landman

Raak mij nu aan
Vul mijn leven tot de randen
Ik was nog een kind toen
Zocht naar mijn lied

Wie heeft mijn smart?
Wie ontnam mij van de gave?
Die gaf mij m’n krachten
Ik was een kind

Tedere tijd
Die bewaarde mijn verlangen
Ik was nog een kind toen
Zocht naar mijn lied

Raak mij nu aan
Vul mijn leven tot de randen
Jij gaf mij m’n honger
Ik ben een kind

(The Race)

gedicht: Dee Groberg
vertaling: Ruben Landman

“Stop! Geef op! Je hebt verloren,” is wat men klaagt,
Er is nu zoveel tegen je, je ben nu niet geslaagd.
En terwijl ik al mijn hoofd laat hangen, mislukken is mijn vrees,
Wordt mijn val gebroken door de gedachte aan een race.

En hoop vervult mijn verslapte wil, als ik weer daar aan denk.
De gedachte aan die korte race voelt als een waar geschenk.
Een kinderrace, jonge mannen; daar zie ik ze weer gaan.
Vol spanning, maar ook vol van angst; je ziet ’t ze makkelijk aan.

Ze stelden zich op, zo vol van hoop. Elk dacht aan de ereplek.
Of gedeelde winst, of anders toch ten minste tweede stek.
En vaders stonden langs de kant, ze juichten voor hun zoon.
En elke knul wilde laten zien: “Ik ben de parel in de kroon.”

Het fluitje klonk; daar gingen ze, jong van hart, hoop zonder grens.
Winnen en hier de held zijn, was een ieders grote wens.
Eén jongen in het bijzonder, zijn vader stond langs de lijn,
Ging richting eerste plaats en dacht: “Hoe trots zal papa zijn.”

Terwijl hij door de velden rende, en over een klein gat,
Gleed de jongen, die zo goed ging, uit en ging toen plat.
Hij probeerde zijn val te breken, de handen voor zich uit,
En voor het lachende publiek ging hij dus onderuit.

Daar ging hij dus, en daarmee zijn hoop. Zijn winst spatte uiteen.
Beschaamd en sip wenste hij dat hij direct verdween.
Maar terwijl hij viel, stond vader op en zijn bezorgde blik bewees,
Dat de jongen daarin duidelijk las: “Sta op en win die race!”

Hij krabbelde op, het lukt nog best – daar zijn ze al,
En rende toen met man en macht als revanche voor zijn val.
Zo begerig om weer in te lopen en te jagen naar de eer,
Ging zijn hoofd sneller dan zijn benen. Hij gleed uit en viel dus weer.
 
Hij wenste dat hij was gestopt, al na de eerste keer.
Ik ben kansloos voor de overwinning nu, rennen hoeft niet meer.
Maar in het lachende publiek, was het vader die verrees,
Die vaste blik die nogmaals zei: “Sta op en win de race.”

Dus sprong hij op voor poging drie. Tien meter achterop.
Als ik nu heel hard rennen ga, dacht hij, loop ik zomaar weer aan kop.
Met alles wat hij in zich had, ging hij er een paar voorbij,
Hij probeerde zo hard vooraan te komen, dus hij gleed uit en viel daarbij.

Verslagen lag hij stilletjes, een traan gleed van zijn wang.
Doorgaan is zinloos – drie slagen en ik lig eruit – wat is nog ’t belang?
De wil om op te staan was weg, alle hoop vervloog.
Zo ver achter, zo ondermaats, dat behoeft geen lang betoog.

Wat heeft het nog voor zin, dacht hij, schande is mijn deel.
Maar toen dacht hij aan z’n vader, want die komt zo in beeld.
“Sta op,” klonk het als een echo door. “Sta op en heb geen vrees.
Je bent echt geen mislukkeling, dus sta op en win de race.”

Met geleende kracht, “Sta op,” zei die, “Denk niet dat je verliezen zal,
Want winnen is niet meer dan dit: sta op na elke val.”
Dus stond hij op, nog één maal voor de winst, bevlogen was hij subiet,
En of hij nou verloor of won, ‘t opgeven deed hij niet.

Zo ver achter de anderen nu, ’t was kansloos op z’n minst.
Toch gaf hij alles wat hij had en rende voor de winst.
Drie maal was hij gevallen, drie keer kwam hij overeind.
Te ver gezakt al voor de winst, toch rende hij tot het eind.

Ze juichten voor de winnaar, die het eerst was aanbeland.
Neus omhoog, en trots en blij; zonder te vallen, zonder schand.
Maar toen de gevallen jongen kwam, als laatste uit de bocht,
Juichte het publiek hem nóg harder toe voor het voltooien van de tocht.

En al kwam hij dan als laatste aan, zijn hoofd omlaag, niet kwiek;
Toch zou je zeggen dat hij gewonnen had, afgaand op het publiek.
Tegen zijn vader zei hij sip: “Ik had geen beste dag.”
“Voor mij won je,” zei vader toen, “Je ging door na elke slag.”

En als de dingen somber zijn en je leeft tussen hoop en vrees,
Dan helpt de herinnering aan die jongen mij telkens in mijn race.
Je leven is als die race, soms met een piek, dan weer een dal,
’t Enige wat je moet doen voor winst, is opstaan na je val.
“Stop!” “Geef op, je hebt verloren,” schreeuwt men zich nog wel hees.
Maar een andere stem zegt dan in mij: “Sta op en win de race!”

(Born To Be Wild)

tekst: Mars Bonfire
vertaling: Ruben Landman

Laat je motor ronken
Stuur de grote weg op
Zoek naar avonturen
In wat ook maar komen gaat

Ja, lieverd
Het gaat echt gebeuren
Hou de wereld in een zachte greep
Verschiet al je kruit meteen en
Knal weg als een streep

’k Hou van rook en bliksem
Zwaar metaalgedonder
Scheuren in de wind
Daar voel ik me heerlijk onder

Als een kind, eerlijk en puur,
Zijn we wild
Wild van natuur
En we worden zo groot
Ik wil ook nooit meer dood
Wild van nature
Wild van nature

(Vem kommer såra vem ikväll)

tekst: Anders Glenmark
vertaling: Ruben Landman

Vier vermoeide, lege ogen
Gespannen sfeer in huis
Twee stille, strakke koppen
Geïnfecteerde
Getroebleerde woorden
Door twee dichte deuren

Geen van beiden weet goed waarom
De kilte binnenkwam
Gebroken harten huilen
Genegenheid
Was weggekropen
Lijkt nu ook echt
Afgelopen

Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen
Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen
Wie doet er wie iets aan

Lang geleden, toen de liefde
Boordevol van passie was
Was de relatie eerlijk
Nu hebben we gescheiden kamers
Zonder warmte
Zonder vreugde

Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen
Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen

Wie doet er wie iets aan
Hoe lang nog voordat we bloeden
Wie doet er wie iets aan
Hoe lang nog voordat we bloeden

Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen
Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen

Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen
Wie doet vanavond wie iets aan
Wie gaat er dit keer huilen

Wie doet er wie iets aan
(Wie doet vanavond wie iets aan)
Wie doet er wie iets aan
(Wie doet vanavond wie iets aan)
Wie doet er wie iets aan
(Wie doet vanavond wie iets aan)
Wie doet er wie iets aan
(Wie doet vanavond wie iets aan)

We wensen, we durven, we zijn
We leven, we hopen, we zijn nooit kwaad
We willen, we hebben, we vrijen
We denken, geloven, we zaaien zaad